Dlaczego?

Bo parafrazując klasyka „pisać każdy może. Jeden lepiej, drugi trochę gorzej.”
Bo „ja się wcale nie chwalę, ja po prostu mam talent!” Oczywiście nie aż taki jak nasze noblistki, ani nawet jak mój syn, ale… no właśnie to ALE.
Mam troszkę doświadczeń, których oni nie mają i pewnie nie będą mieć. Trochę czasu zajęło mi ich gromadzenie, a jeszcze więcej wyciąganie prawidłowych wniosków. No właśnie… były takie czasy, że aby zabrać głos przy stole trzeba było czekać na pozwolenie. Taki sprawdzian cierpliwości, pokory i umiejętności słuchania. W tym czasie, trzeba było kilka razy zadać sobie pytanie, czy mam coś ważnego do powiedzenia, mierząc się przy okazji z opiniami innych na ten sam temat. I zwykle nie było już sensu otwierać ust. Fajnie było dorastać w towarzystwie ludzi, którzy byli na tyle wielkimi autorytetami, że chciało mi się przemyśleć moje szybkie, dziecięce opinie i fajnie było przyjąć kilka „razów” w imię dyscypliny ciszy.
To moja druga próba zabranie głosu.
Mam nadzieję, że dojrzalsza, bo z powodzeniem dokończyłem już kilka projektów, sprawdziłem się w kilku rolach…
Kilka razy wygrałem jako sportowiec.
Kilka razy wygrałem jako trener.
Kilka razy wygrałem jako ojciec (dwójka własnych dzieci i niezliczona ilość… naszych;))
Raz i niezmiennie wygrany jako mąż (to chyba dobrze?;))
Nie nauczyłem się być szefem, a jednak 18 lat prowadzę firmę. Na tyle dobrze, że niektórzy chcą nawet słuchać jak to robię. Może za to nauczyłem się nie przeszkadzać sobie i innym?
O czym?
O wszystkim, w czym udało mi się stworzyć nawyk (czyli o wszystkim w czym wykonałem 10 000 świadomych powtórzeń)!
O byciu synem, bratem, mężem, ojcem, zawodnikiem, trenerem… i o przenikaniu się tych ról.
O współtworzeniu… siebie i innych.
O odwadze… niszczenia i odbudowywania.
O sztuce równowagi… i o równowadze, która jest sztuką.